امروز (چهارشنبه) چهارمین روزی است که کارگران قطار شهری اهواز به خاطر به تعویق افتادن پرداخت دستمزدشان دست به اعتراض و اعتصاب زده اند، اما کارفرما (شرکت کیسون) گوشش بدهکار شرایط اسفناک کارگران نیست. شرکت کیسون یکی از شرکت های غول پیکری است که در حوزه ساختمان، با استثمار وحشیانه کارگران، کوهی از سرمایه را انباشت کرده است. این شرکت مانند همه شرکت ها، دستمزدهای کارگران را به جای آنکه پرداخت کنند، در حوزه های دیگر سرمایه گذاری می نمایند تا به استثمار شمار هر چه بیشتری کارگر پردازند. تنها کارگران کیسون نیستند که برای به تعویق افتادن دستمزدها و شرایطی که این مناسبات جهنمی برای آنان به وجود آورده است، دست به مبارزه می زنند. کارگران بخش های دیگری نیز هم اکنون در حال اعتصاب و اعتراض هستند که می توان به کارگران نورد و لوله صفا، کارگران معدن، کارگران پتروشیمی تبریز و … اشاره کرد. سرمایه در پرتو حمایت دولتش از هیچ تعرض و هجوم به معیشت ما کارگران دست بردار نیست. در چند سال پیش که شرکت کیسون دچار بحران شده بود، حاکمیت سرمایه شرایطی ایجاد کرد تا این شرکت با سرمایه گذاری در کشورهای آفریقایی و آمریکای لاتین در مناقصه های بین المللی برنده شود. می خواهیم بگوییم که دست صاحبان سرمایه و دولتشان در یک کاسه است. سرمایه داران به این سرمایه های کوه آسا نایل نمی شوند مگر در پرتو حمایت حاکمیت سرمایه. این شرکت ساختمانی یکی از معدود شرکت هایی است که سرمایه گداری های برون مرزی آن تا آنجا پیش رفته است که از استثمار کارگران دیگر کشورها نیز سودهای کلان می اندوزد
امروز همزمان با اعتصاب کارگران قطار شهری اهواز، کارگران چینی همگام شهرکرد نیز در یکی از خیابان های این شهر تجمع اعتراضی کردند و خواستار پرداخت دستمزدهای عقب افتاده و افزایش دستمزدشان شدند. کارگران بخشهایی از شهرک صنعتی نیز برای حمایت و دفاع از خواسته های خودشان به این بخش کارگری ملحق شدند. در این اعتراض کارگران پلاکاردهایی در دست داشتند که بر آن نوشته شده بود: «ما گرسنه ایم». کارگران جان به لب رسیده چینی همگام که از حمایت دیگر کارگران هم برخوردار شدند از سخنرانی استاندار شهرکرد جلوگیری کردند. آنها می گویند استاندار می خواهد ما را با وعده و وعید متفرق کند. واقعیت آن است که شکم ما و زن و فرزندانمان با وعده و وعید سیر نمی شود. این در حالی است که نان هفتصد تومانی به هزار تومان ارتقا یافته است. این یک قلم از قوت اکثریت ما کارگران است که هر روز بر قیمت آن افزوده می شود
همانطور که در بالا گفتیم، سرمایه داران و حاکمیت، دستشان در یک کاسه است. آنان به سود و تولید ارزش اضافی هرچه بیشتر، حفظ حاکمیتشان و بهره کشی هولناک تر از نیروی کار ما می اندیشند. این انباشت های عظیم سرمایه انجام نمی گیرد مگر با استثمار و بی خانمانی و گرسنگی ما کارگران. می خواهیم بگوییم دولت و سرمایه داران تمام هم و کوششان را در جهت حفاظت از منافعشان و استثمار هرچه بیشتر ما کارگران به کار می بندند. ما برای گرفتن حقوق های از دست رفته و عقب نشینی سرمایه به اتحاد و همبستگی در مقابل سرمایه نیاز داریم. ما تنها راهی که داریم این است که با اتحاد و همبستگی در یک جنبش شورایی یک صدا با سرمایه داران به مقابله برخیزیم و از دیگر بخشهای کارگری چون معلمان و پرستاران بخواهیم که با حمایت از ما که به نوعی حمایت از خواست ها و مطالبات خودشان می باشد به ما بپیوندند. ما کارگران با اتکا به نیروی خودمان است که می توانیم در مقابل سرمایه بایستیم و از هجوم سرمایه جلوگیری کنیم. آن چه بر سر ما کارگران و دیگر بخش های کارگری می آید محصول این مناسبات ضد کارگری و ضد انسانی است و تا زمانی که این مناسبات وجود دارد، فقر و بی حقوقی نیز وجود خواهد داشت. از این نظر است که می گوییم مبارزات خودمان را با افق نفی سرمایه سازماندهی کنیم. روز اول ماه می می تواند گرهگاه به هم رسیدن حلقه های جنبش کارگری باشد. با نسخه پیچی های رفرمیستی و دخیل بستن به دولت سرمایه که در سرکوب ما کوتاهی نمی کند مقابله کنیم. با اتکا به نیروی خود شوراهای سرمایه ستیز را ایجاد کنیم. با چنین نیرویی است که می توانیم سرمایه را به عقب نشینی وادار کنیم و با آگاه شدن و متشکل گردیدن به این شرایط جهنمی پایان دهیم
یک کارگر ضد سرمایه داری
اردیبهشت ۱۳۹۴
