دوازده سال پیش، کارگران خاتون آباد شهر بابک برای امنیت شغلی و مقابله با اخراج خود دست به اعتراض زدند. در آن زمان بهانه کارفرما این بود که کار ساختمانی به پایان رسیده است. به دنبال سرپیچی کارفرما از قبول خواست کارگران، اعتراضات توده کارگر به داخل شهر کشیده شد. قوای سرکوب سرمایه، در مقابل ایستادگی و سرسختی کارگران برای تحقق مطالباتشان به وحشت افتاد. سرمایه دار که زمینه نارضایتی عمومی و ضدیت با سرمایه را می دید، به تکاپو افتاد تا هر چه سریعتر مانع از گسترش این اعتراضات شود. خانواده های کارگری به طور خودپو به حمایت از کارگران بلند شدند.عوامل سرکوب سرمایه که از گسترش این شورش کارگری به مناطق دیگر نگران بودند، وحشت زده، کارگران و خانواده هایشان را به گلوله بستند. در این مبارزه علیه سرمایه چندین نفر کشته و زخمی شدند.
از تیرماه امسال کارگران به خاطر جلوگیری از اخراجشان توسط مدیر سرمایه دار، در حال مبارزه هستند. شرکت مس این بار برای اخراج کارگران ترفند دیگری ساز کرده است. مهر ماه کارگران را مجبور کردند در آزمون استخدامی شرکت کنند و قول دادند که در این صورت هیچ کارگری اخراج نخواهد شد. علیرغم این قول و قرارها، ۱۳۰ کارگر پس از آزمون اخراج شدند و ۱۵۰ نفر دیگر در وضعیت قراردادیشان تغییراتی اعمال شد. کارگران پس از این اقدام کارفرما و از یکی دو هفته پیش مبارزات خود علیه سرمایه را در اشکال اعتصاب و تجمع شدت بخشیدند. سه شنبه گذشته (۶ بهمن) با ادامه یافتن این اعتراضات، ۲۸ نفر از کارگران شرکت دستگیر و زندانی گردیدند. اکنون خانواده های کارگران زندانی چشم به راه حمایت وسیع همه کارگران از این مبارزان هم زنجیر هستند. آنان که در زندان به سر می برند برای دفاع از اشتغال خویش وارد کارزار شده اند و با تجمع جلوی نهادهای حکومتی بر تحقق مطالبات خویش پای فشرده اند.
همانطوریکه در فوق اشاره شد، مبارزات کارگران مس از تابستان شروع شده است. ایستادگی و ستیز خودجوش علیه سرمایه و بیکار سازی هایش، سرمایه دار را به عقب نشینی وادار کرده است اما جنگ و گریز بین کار و سرمایه همچنان ادامه دارد. مدیران برای اخراج کارگران به ترفند آزمون روی آوردند. اینجا بود که کارگران نیز به مبارزات خود شدت دادند. آن ها در گیر و دار مبارزه برای امنیت شغلی خود، درس آموزی کردند. دریافتند که سرمایه با تمام یال و کوپالش در مقابل جنبش ضد سرمایه داری، یارای مقاومت ندارد و تسلیم خواهد شد.
اما ما کارگران برای رسیدن به مطالبات خود، دست تنها، با مبارزات جدا از هم، خودپو و خود به خودی، نمی توانیم سرمایه را به عقب نشینی جدی وادار کنیم. مبارزه با سرمایه راه و رسم خاص خود را می خواهد. هم اکنون کارگران معدن کار طزره و زمستان یورت در حال اعتصاب و تجمع هستند. این بخش از جنبش کارگری نیز ماهها و بلکه سالهاست که برای مطالباتی چون دستمزدهای معوقه و … مبارزه می کنند. این ایستادگی ها و پیگیر بودن ها درکارزار علیه سرمایه ستودنی است. اما این مبارزات با تمام توفندگی که دارند از نبود یک جنبش سراسری شورایی علیه سرمایه رنج می برند.
کارگران فاز ۲۰ و ۲۱ عسلویه برای گرفتن حقوق های معوقه خود دست به اعتصاب زده اند. این کارگران نیز ماههاست مبارزه می کنند. اما به خاطر عدم حمایت دیگر بخش های کارگری، نتوانسته اند دستمزدهای معوقه خود را بگیرند. این جنبش خودپوی و پراکنده، این اصل اساسی را دریافته است که برای گرفتن مطالبات روز، تنها راه ستیز مستمر با سرمایه است. اما پراکندگی و بی برنامه گی، آگاهانه نبودن ستیز علیه سرمایه، جنبش کارگری را می فرساید، از توش و توان می اندازد. همه کارها از عهده یک بخش کارگران ساخته نمی باشد. اینجاست که می گوییم ما کارگران در هر کجا و جزء هر بخش طبقه خود که هستیم توسط هر سرمایه دار یا هر بخش سرمایه که استثمار می شویم، بایستی به پا خیزیم. کارگران در حال مبارزه با سرمایه را تنها نگذاریم. هر کاری از دستمان بر می اید انجام دهیم. در راستای ساز کردن یک جنبش سراسری شورایی، حمایت بی دریغ از مطالبات روز کارگران و برای آزادی کارگران زندانی به چاره جویی پردازیم
امید خرم
بهمن ۹۴
