پلیس دولت سرمایه داری افریقای جنوبی در جریان یک یورش سازمان یافته و بربرمنشانه بیش از ۴۰ کارگر معدن طلای این کشور را قتل عام کرده است.
شمار کشته شدگان کارگر در حال افزایش است. سوای مقتولین جمعیت کثیری از کارگران در اثر گلوله باران وحشیانه پلیس سرمایه مجروح شده اند و خطر مرگ به صورت بسیار جدی آنان را تهدید می کند.
ماههاست که ۳۰۰۰ کارگر معدن پلاتونیوم وسترن در صد کیلومتری شمال غربی یوهانسبورگ در حال مبارزه و اعتراض علیه وضعیت هولناک معیشتی، شرائط مرگبار کار و بهای بسیار نازل دستمزد خود می باشند. آنان خواستار افزایش دستمزدهای موجود به رقم ۱۰۰۰ دلار در ماه شده اند. این کارگران ۸۰% طلای پلاتین جهان را تولید می کنند. معدن محل استثمار آنان در مالکیت سرمایه داران امریکائی، انگلیسی و افریقای جنوبی است. سرمایه داران صاحب معدن در طول این چند ماه، با اتکاء به قدرت پلیس و سایر نیروهای سرکوب دولت بورژوازی در مقابل موج مبارزات توده های کارگر مقاومت کرده و حاضر به قبول هیچ بخشی از مطالبات آنان نشده اند. کارگران با مشاهده سرسختی سبعانه صاحبان سرمایه در مقابل خواسته های خود، تصمیم به اعتصاب می گیرند. اعتصاب کارگران آماج حمله ددمنشانه قوای سرکوب واقع می شود و حادثه قتل عام روز پنجشنبه به وقوع می پیوندد. یک روز پیش از این خانم کلینتون وزیر امور خارجه امریکا مهمان دولت افریقای جنوبی بود. به نظر می رسد که حمام خون کارگران عید قربانی است که بورژوازی درنده این کشور بدرقه راه مهمان بشرکش خود ساخته است.
کارگران افریقای جنوبی از جمله کارگران معدن پلاتونیوم وسترن دارای اتحادیه های بزرگ و سراسری کارگری هستند!! سالیان زیادی است که آن ها در درون اتحادیه ها متشکل می باشند!!. این اتحادیه ها و کمونیسم بورژوائی در قالب «حزب کمونیست» افریقای جنوبی در دوران حاکمیت رژیم سرمایه داری آپارتاید، در حلق آویزی جنبش کارگری کشور به « کنگره ملی افریقا» از هیچ تلاشی دریغ نکردند. توده های کارگر از جمله کارگران معدن طلای پلاتونیوم برای سالیان دراز نیروی سلسله جنبان پیکار علیه آپارتاید بودند، جنبش کارگری افریقای جنوبی در غیاب میدان داری رفرمیسم راست سندیکالیستی و رفرمیسم چپ ( کمونیسم بورژوائی) و در صورت احراز رویکرد ضد سرمایه داری می توانست پیکار برای سرنگونی آپارتاید را با جنگ برای استقرار سوسیالیسم لغو کار مزدی به هم آمیزد. رفرمیسم اتحادیه ای و کمونیسم بورژوائی بودند که قدرت پیکار ضد سرمایه داری میلیون ها کارگر را در گورستان اهداف و منافع کثیف ارتجاع بورژوازی به آتش کشیده و مدفون ساختند. بورژوازی هار حاکم متشکل در کنگره افریقا به یمن نقش بازی اتحادیه های کارگری و «حزب کمونیست» بود که توانست بر موج خشم و نارضائی توده های کارگر سوار شود و شالوده قدرت خود را استوار کند. کارگران زیر فشار ناآگاهی و توهم به این امامزاده ها آویختند و حاصل سال ها پیکارشان به قدرت رسیدن کنگره ملی افریقا شد. آن ها یک جناح ارتجاع درنده بورژوازی را ساقط کردند اما فقط جناح دیگر همین طبقه را بر سرنوشت خود مسلط ساختند. اتحادیه ها و حزب همدل و همداستان بورژوازی اپوزیسون روز، راه را بر جهتگیری ضد سرمایه داری کارگران بستند تا جنبش آنان را در باتلاق متعفن ناسیونالیسم و رفرمیسم ابزار عروج خود به قدرت سازند.
کارگران افریقای جنوبی اتحادیه دارند، حق تشکل دارند، حق اعتصاب دارند، همه آنچه را که رفرمیسم راست سندیکالیستی و رفرمیسم چپ حزب باز در سرتاسر دنیا دارالشفای زندگی و نسخه نجات آن ها می نامند ، دارا هستند. در همان حال ۲۵% آنها بیکارند، ۲۵% نفوس جمعیتی طبقه کارگر در گرداب هائل گرسنگی و فقر و فلاکت غو.طه می خورند. شدت استثمار آنان در قیاس با دوره استیلای آپارتاید اگر بیشتر نشده باشد هیچ کمتر نشده است. اشکال مختلف بی حقوقی های سیاسی و اجتماعی آن ها به قوت خود باقی است. ماهها مبارزات آن ها به هیچ گرفته می شود و اعتصاب ۳ هزار نفری آنان توسط پلیس دژخیم سرمایه گلوله باران می گردد.
کارگران اتحادیه و حق اعتصاب و حق تشکل دارند اما با این حساب و شرط دارند که جنبش ضد سرمایه داری و افق الغاء کار مزدی نداشته باشند. به حق اعتصاب رسیده اند تا اعتصاب ضد سرمایه داری نکنند، اتحادیه دارند تا شورائی و ضد کار مزدی متشکل نشوند. تشکل قانونی و قانون اعتصاب دارند برای اینکه در پشت حصار قانونیت سرمایه قدرت پیکار ضد کار مزدی خود را نبینند و این قدرت را علیه سرمایه و نظام سرمایه داری به کار نگیرند. کارگران اینها را دارند تا سرمایه داری را جاودانه انگارند. تا به امحاء سرمایه داری نیأندیشند، تا برای محو بردگی مزدی پیکار نکنند، تا صف مستقل پیکار طبقاتی خود را نداشته باشند زیرا در این صورت « حق اعتصاب » مضحکه رفرمیستی آنان بسیار راحت، همین گونه که می بینیم توسط پلیس هار بورژوازی گلوله باران می گردد. حق تشکل مبتذل رفرمیستی آن ها بهترین وسیله مهار قدرت طبقاتیشان توسط دولت درنده سرمایه می گردد. آنچه دیروز در افریقای جنوبی و معدن پلاتونیوم وسترن روی داد، در کنار رخدادهای لحظه به لحظه یک قرن و نیم اخیر تاریخ جنبش کارگری بین المللی درس عبرتی مهم برای همه کارگران جهان است تا شاید سر بیدار طبقاتی خود را به کار اندازند و با درایت لازم دست رفرمیست های راست سندیکالیست و رفرمیست های چپ حزب باز را بخوانند. آنچه در افریقای جنوبی رخ داد درسی است برای کارگر ایرانی که گوش به فرمان رئیس حزب قبیله از غرب به شرق نشتابد تا هر تلاش کوچک هر جمع همزنجیرانش برای نهادن هر سنگ سازمانیابی ضد کار مزدی را در هم کوبد و بسیار مفتخر به پایگاههای سکتی و حزبی خویش باز گردد.
حمام خون کارگران افریقای جنوبی در معدن پلاتونیوم وسترن باید با خروش خشم اعتراضی همه کارگران جهان رو به رو گردد. این خشم انقلابی ضد سرمایه داری را نمی توان در لیست کردن عبارات « محکوم می کنیم» و « عاملان کشتار باید مجازات شوند» و مانند این ها خلاصه کرد. مثل روز روشن است که کشتار کنندگان باید مجازات گردند. پلیس سرمایه و دولت سرمایه داری باید به خاطر این جنایات سبعانه آماج اعتراض همه کارگران دنیا قرار گیرند، اما عامل واقعی کشتار نظام سرمایه داری است. کیفرخواست علیه قتل عام همزنجیران افریقای جنوبی ما باید یک کیفرخواست واقعی ضد سرمایه داری باشد، مصداق راستین این کیفرخواست به پا خاستن و دست در دست هم گذاشتن همه ما در نقطه نقطه دنیا برای سازمانیابی جنبش ضد سرمایه داری طبقه خویش است. مصداق راستین این کیفرخواست این است که بر سینه رفرمیسم راست سندیکالیستی و سندیکاسازی دست رد کوبیم، بساط حزب سازی فرقه گرایانه بالای سر خود را در هم پیچیم. استوار و آگاه و مصمم راه سازمانیابی جنبش شورائی ضد کار مزدی توده های وسیع همزنجیر خویش را پیش گیریم.
فعالین جنبش لغو کار مزدی
اوت ۲۰۱۲
