طبق اخبار منتشر شده از رسانه های وابسته به دولت سرمایه، بیست نفر از کارگران پلی اکریل اصفهان تهدید به اخراج شدند. طی چند ماه گذشته، کارگران پلی اکریل با تجمع های اعتراضی خود در محوطه کارخانه، نسبت به اجرای «سیاست کوچک سازی کارخانه» مخالفت کرده و با ایستادگی متحدانه ی خود، توطئه ی مدیران و صاحبان سرمایه را خنثی نمودند. اگرچه مبارزات کارگران پلی اکریل در ظاهر در حصار دیوار کارخانه شان به وقوع پیوست و تنها مطالبات صنفی فروشندگان نیروی کار در آن واحد صنعتی را مورد توجه قرار داد اما نحوه ی برخورد صاحبان و دولت حامی سرمایه با این کارگران معترض، هر ذهن ساده اندیشی را ناگزیر از تعمیق هرچه بیشتر در ماهیت این اعتراضات خودانگیخته و خودجوش کارگران و در ضدیت با روند ارزش افزایی سرمایه خواهد کرد. کارگران پلی اکریل مانند بسیاری دیگر از بردگان مزدی در قلمروهای دیگر فروش نیروی کار، برای کاستن از میزان بی حقوقی و حقارت و سیه روزی تحمیل شده از طرف سرمایه، ناگزیر پای در کارزار رویارویی مستقیم با سرمایه گذاشتند. در مقابل اما قوای سرمایه، سرکوب و ارعاب و قهر را نه فقط در محوطه کارخانه و از طریق حراست آن واحد تولیدی، بلکه با توسل به همه ی نهادهای حقوقی و قانونی و پلیسی خود به اجرا گذاشت. پس از آنکه تهدیدهای فرماندار مبارکه نتوانست صف متحدانه ی کارگران را در هم بشکند، ۴ کارگر توسط دستگاه پلیسی و امنیتی بازداشت شدند. اداره ی کار – نهادهایی که قوانین ضد کارگری را در جهت تولید ارزش اضافی اعمال می کند – با امروز و فردا کردن سعی در ایجاد تفرقه در میان کارگران کرد و با استعانت از قوانین ضد کارگری حافظ سرمایه، خواست و مطالبات کارگران را غیرقانونی دانست و مستقیما از کارفرما و صاحب کارخانه به دفاع برخواست. همبستگی و همپیوندی خودجوش کارگران پلی اکریل اما نهایتا سرمایه و عاملین حفظ نظام بردگی مزدی را به عقب نشینی وا داشت.
اما آنچه در این لحظه در حال وقوع است، دست زدن به همان کاری است که نمایندگان ضد کارگری سرمایه برای جلوگیری از بروز دوباره ی چنین اتفاقی توصیه کرده بودند. ایجاد شورای اسلامی کار با هدف منحرف کردن مبارزات کارگران، ترک صفوف قدرتمند اعتراض در صحن کارخانه و نشستن بر سر میز مذاکره با کارفرما و گدایی کردن حداقل امکانات و مطالبات در چهارچوب قوانین ضد کارگری اداره ی کار دولت سرمایه. قهر و سرکوب تنها راه حفظ و تثبیت بساط ارزش افزایی سرمایه نبوده و نیست کما اینکه حمله ی نظامی نیز تنها راهکار سر به راه کردن سرمایه داری جمهوری اسلامی در مسیر منافع بخش بزرگتر سرمایه ی جهانی و آمریکا نبوده است.
در خبرهای منتشر شده همچنین به خودداری مدیران کارخانه از تمدید قرارداد «کیومرث رحیمی» – یکی از ۴ کارگر بازداشت شده – و تعدادی دیگر از کارگران معترض اشاره شده است. کارگران با از سرگیری تجمع های خود در اعتراض به این اقدام، صاحبان سرمایه را مجبور به تمدید قراردادهای این افراد نمودند. با استناد به هیچ ماده از قانون ضد کارگری کار که شورای اسلامی کار و دیگر نمایندگان و مجریان سرمایه خود را ملزم به اجرای بی چون و چرای آن می دانند، بازگشت به کار این افراد امکان پذیر نمی بود. اما کارگران با از سرگیری تجمع ها و اعتراضات خود در محوطه ی کارخانه، صاحبان سرمایه را وادار به تمدید قرارداد با این افراد نمودند.
کارگران معترض پلی اکریل بدون آویختن خود به دار هیچ تشکل دست ساز نهادهای سرمایه، صاحبان و دولت حامی سرمایه را به چالش کشیدند و به خواست های صنفیشان دست یافتند. اتکا به نیروی عظیم و قدرتمند خود کارگران و حفظ اتحاد و همبستگی و متشکل شدن در شوراهای کارگری که داغ مهر تائید هیچ قانونِ نظام سرمایه ای را بر پیشانی خود نداشته باشد، تنها راه موفقیت و پیروزی کارگران در کارزار علیه سرمایه است. سرمایه برای حفظ مناسبات بردگی مزدی و تعرض هر چه بیشتر به جان و مال ما کارگران از همه ی امکانات خود، از نهادهای امنیتی و پلیسی گرفته تا خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار و انجمن های صنفی کمک می گیرد، ما نیز برای بازکردن طوق بردگی و دخالت آزاد در کار خود، سرنوشت محصول کار، زمان کار و نوع کار و سرنوشت خودمان راهی جز متشکل و متحد شدن در شوراهای سراسریمان علیه سرمایه داری نداشته و نداریم.
امید خرم
ژانویۀ ۲۰۱۴
خاموش کردن حریق اعتراضات پلی اکریل با شورای اسلامی کار
