هیج روزی ولو به اعتبار انتساب به کارگر یا هر نوع اقدام کارگری مقدس نیست. کارگران آگاه رادیکال اهل هیچ تقدس آفرینی ایدئولوژیک، مکتبی، «ملی»، یا مرامی هم نیستند. اگر تقدسی برای توده کارگر هست، در یک چیز است، جنگ نقشه مند، ریشه کاو و آگاهانه علیه بنیاد هستی سرمایه داری، جنگی که شرط حتمی رهائی انسان از استثمار، فرودستی و ستمکشی طبقاتی، شرط خلاصی بشر از وجود طبقات، دولت و جامعه طبقاتی است. جنگی که در همان حال پیش شرط محتوم و گریزناپذیر تحمیل پایای هر میزان معیشت، رفاه، حقوق واقعی انسانی یا آزادی های سیاسی و اجتماعی بر طبقه سرمایه دار، نظام بردگی مزدی و دولت سرمایه است. اگر قرار است اول ماه مه را ارج گذاریم، اگر بناست ارجگذار خیزش کارگران رزمنده شیکاگو، خیزش های رادیکال کارگری تاریخ و دنیا و تابناک تر و پرشکوه تراز همه، قیام شورآفرین، حماسی و آکنده از آموزش مبارزه طبقاتی، خیزش کموناردها باشیم، بیائید اول ماه را نقطه ای و لحظه ای در لایروبی مصمم «طویله اوژیاس» گمراه رفتن های آوار بر سر جنبش جاری خویش سازیم.
صرف بزرگداشت اول ماه مه و مدح و منقبت های توخالی فریبکارانه در مورد جنبشی که تا مغز استخوان زمین گیر است، در بیغوله ها و گمراهه ها به دور خود می چرخد، در رفرمیسم فرساینده مرگ آور مدفون است، ستایش مداح وار از چنین جنبشی فرومانده در تاریکی زار تاخت و تاز دهشت زای سرمایه داری چه معنی دارد و حلال کدام مشکل است؟ چرا به راحتی جویدن نقل و نبات، خود و همزنجیران خود را فریب می دهیم. های و هوی می کنیم، غوغا راه می اندازیم، همه این ها را پرده آهنینی بر روی ضعف های بنیادی و پاشنه آشیل های هولناک جنبش روز طبقه خود می سازیم.
بیائید کمر همت بر بندیم تا به این وضع پایان بخشیم، با هم و در عمق رخدادهای روز زندگی و پیکار توده های کارگر، در میان موج های سرگردان، یله، بی رمق، فاقد قوام و بی تأثیر مبارزات همزنجیران، دست در دست هم به چاره اندیشی بنشینیم. کاری کنیم که ناله های خفته کارگران محصور در هفت تپه، مقهور در عسلویه، منکوب در فولاد، هپکو، آذرآب و شهرداریها، مفلوک و بی پژواک در راه آهن، زبونانه و قبرستانی در بازنشستگان و بخش آموزش و بالاخره قتل عام شده در شورش های دی و آبان، صدای قدرت، میدان داری، سرمایه ستیزی و تاریخ آفرینی طبقه و جنبش رها کننده بشریت باشد.
وضعی پدید آریم که قدرت متحد شورائی، سراسری، رادیکال، آگاه، نقشه مند و ضد سرمایه داری ما را متجلی سازد. وضعیتی که در آن از سنگر یک طبقه نیرومند تاریخ آفرین سخن رانیم، به جای کارگر ناراضی تنها یا معترض فرسوده محبوس در چهاردیواری شرکت ها، یک جنبش متشکل بیرق ضد بردگی مزدی در دست گردیم، بیائید در راهی گام برداریم که اول ماه مه ما، به حق، به طور زمینی روز جشن پرشکوه مقاومت و پیروزی طبقاتی ما در مقابل سرمایه داری باشد. ما به «اول ماه مه» این گونه، نظر دوخته ایم. طلوع چنین روزی را تدارک می بینیم و برای دمیدن سپیده اش به تمامی تلاش ها و مبارزات ممکن دست می یازیم.
فعالین جنبش لغو کار مزدی
اول ماه مه ۲۰۲۱
