حوادث ضمن کار بویژه درممالک سرمایه داری حوزه نیروی کار شبه رایگان و استیلای دیکتاتوری هار سرمایه معمولا بخاطر عدم وجود امکانات ایمنی کافی در کارخانه ها، کارگاه ها و مراکز کار رخ می دهد. حتی کنسرن های عظیم فراملیتی که در بسیاری از نقاط جهان دارای شعبات متعدد هستند، حاضر به اختصاص دادن بخشی از ارزش اضافی یا بقول خودشان سود حاصله به تامین امکانات ایمنی کافی در این مراکز نیستند. مقامات کشوری و محلی نیز چون همین کنسرن ها، امنیت زندگی کارگران برای شان اهمیتی ندارد و جز به سهم خود از مبلغ ناچیز دستمزد کارگران بنام مالیات و غیره فکر نمی کنند و به شرکت های فراملیتی و هم شرکت های با سرمایه های داخلی فشاری در این مورد وارد نمی کنند و چشم خود را براین حوادث تکرار شونده می بندند. اتحادیه های کارگری هم که با دولت و سرمایه داران حشر و نشر دارند کاری به کارگران ندارند و به گرفتن حق عضویت از کارگران برای پرداخت دستمزدهای بالای سران اتحادیه و گذران کارمندان خود اکتفا می کنند و اگر خیلی احساساتی شوند در این مواقع اعلامیه هم می دهند یا شماتت نشوند.
روز ۱۱ ژوئیه یعنی سه روز قبل کارگر ۲۱ ساله دنی لیزاندرو مندوزا، پدر دو فرزند کوچک در محل کار دچار حادثه ای مرگ آور شد. در این کارگاه ” کارخانه لاستیک سازی شرکت کونتی ننتال در کوئنکای اکوادور دیرزمانی است که بطور مکرر حادثه رخ می دهد و کارگران را بدام خود می کشد.برای شرکت کونتی ننتال بعنوان یکی از ۵ شرکت بزرگ لاستیک سازی جهان که در سال ۲۰۱۲ مبلغ یک و نیم میلیارد یورو سود برده است، امنیت جانی کارگرانش اهمیتی ندارد. در این جا مثل سایر مراکز صنعتی، مساله اصلی برای سرمایه داران بالا بردن بهره وری کار و در نتیجه آن استثمار بیشتر کارگران است. به همین سبب به مساله امنیت محل کار بخاطر این که باید بخشی از ارزش اضافی/سود را به آن اختصاص دهند، توجه ای ندارند و کارگران هم بخاطر نیاز به کار کردن برای بقا با وجود آگاهی به این مساله آن را ندیده می گیرند و با امید این که حادثه ای رخ ندهد، زندگی خود را بخطر می اندازند. یک تشکل کارگری ضد سرمایه داری هم وجود ندارد که در مبارزات روزانه خود به این مساله هم بعنوان حمایت از زندگی کارگران بپردازد و سرمایه را بطور دائم تحت فشار قرار دهد. در نتیجه کارگران مجبور می شوند گاه بیش از حد توان جسمی خود با سرعت کار دست بگریبان باشند و بدنبال ماشین بدوند.