روز دوشنبه، ۴ آذرماه یکی از کارگران پیمانی ایران خودرو در اعتراض به پایین بودن دستمزدش به پشت بام سالن چهار مونتاژ رفته و در صدد خودکشی بر می آید. این در حالی است که این کارگر به تنگ آمده از سلطه ی سرمایه به همراه خانواده اش به کارخانه آمده بود. خوشبختانه کارگران از قصد کارگری که خود را به بالای پشت بام رسانده بود با خبر می شوند، جرثقیل می آوردند و با گفتگو کردن با او بعد از حدودا یک ساعت موفق می شوند این کارگر از جان گذشته را از دست زدن به این عمل منصرف کنند.
مشابه همین اتفاق در سال ۸۵ در پالایشگاه فاز ۹ و ۱۰ عسلویه یکی از کارگران شرکت رامشیر برای گرفتن حقوق معوقه خود به بالای یکی از برج های صنعتی می رود و صاحب شرکت پیمانکاری را تهدید می کند که اگر حقوق معوقه اش پرداخت نشود، خود را از بالای برج به زیر می اندازد. بالاخره شرکت پیمانکاری قول پرداخت حقوقش را می دهد اما این کارگر قبول نمی کند. او از کارفرما می خواهد که حقوق معوقه اش نقدا پرداخت شود و نهایتا شرکت، تحت فشار کارگران مجبور می شود خواست این کارگر را برآورده کند. شاید این سوال مطرح شود که چرا کارگران در اعتراض به کمی دستمزد و یا به تعویق افتادن حقوق به حرکت های فردی از این نوع و یا تهدید صاحب کار (همچون نمونه ی کارگر شرکت واحد که چندین ماه پیش دست به چنین کاری زد و اکنون به خاطر این عمل در زندان به سر می برد و یا کارگرانی که تحت فشارهای اجتماعی که بدون شک محصول نظام سرمایه داری است خود و خانواده اش را به آتش می کشند) از کجا نشات می گیرد؟ از جو اختناق و سرکوبی که نظام کارمزدی برای بهره کشی و استثمار نیروی کار به وجود می آورد که هر تجمع و گردهمایی را از کارگران سلب می کند. بارها دیده شده است که به محض تجمع، چند برابر کارگران تجمع کننده، نیروی سرکوب کارگران را محاصره می کند.
راه دور نرویم. تجمع کارگران پلی اکریل مصداق خوبی است. کارگران معترض پلی اکریل، چندین تجمع را در دو مرحله برگزار کردند و چون صاحبین سرمایه و نهادهای حاکمیت سرمایه (اداره کار و فرمانداری مبارکه) نتوانستند با فریب و نیرنگ اعتراضات کارگران را خاموش کند، ۴ تن از کارگران این شرکت را زندانی کرد که بالاخره با ادامه اعتراضات سرمایه مجبور به آزاد کردن کارگران زندانی شد.
با توجه به مطالب فوق، تنها راه مبارزه با سرمایه داران و دولت سرمایه، مقابله ی توده ای و متشکل و آگاه با سرمایه است. از آنجا که تنها نیروی ما خالقین سرمایه، تعداد عظیم کارگران شاغل و بیکار، اعم از یدی و فکری می باشد، آنجا که متشکل و متحد به میدان می آییم، سرمایه مجبور به تمکین می شود. حرکت های فردی راه به جایی نمی برد. تنها راه رویارویی با سرمایه به وجود آوردن تشکل شورایی سراسری در مقابله با سرمایه است که آن هم همت نیروی کارگری را طلب می کند.
کارگر ماشین ساز
