آنچه اینک بر کارگران افغان می گذرد سرنوشت روز عظیم ترین بخش توده های کارگر دنیاست. با این وجود عمق فاجعه ای که نظام سرمایه داری بر این جمعیت وسیع چندین میلیونی و با احتساب افراد خانواده آن ها چند ده میلیونی، تحمیل کرده است از سنخ تراژدیک ترین جنایات تاریخ است. اینان در کشور محل تولد خویش از زمین و آسمان آماج شنیع ترین شبیخون های بورژوازی هستند. قبل از هر چیز بیکار و گرسنه اند، به هیچ نوع امکانات دارو و درمان و آموزش و هیچ یک از مایحتاج اولیه معیشتی دسترسی ندارند. فقر و فلاکت و محرومیت از ابتدائی ترین امکانات زندگی آن ها را در معرض سوء استفاده های بربرمنشانه هر مافیای بورژوازی قرار داده است. القاعده آن ها را پیاده نظام سبعیت خود می سازد، طالبان آن ها را پیشمرگ قوای وحشت و دهشت و جنگ افروزی های جنایتکارانه لحظه لحظه خود می گرداند. تراست های سرمایه داری افغانی و بین المللی دست به کار کشت و داشت و برداشت و فروش مواد مخدر، هستی انسانی میلیون، میلیون آن ها را ابزار شخم کشتزارهای سود خود، بنزین کوره های مشتعل سودسازی خویش و ساز و کار تباهی و نابودی خیل عظیم همزنجیران آن ها در سراسر جهان می کند. کودکانشان در برهوت محل بازی روز خود در انفجار مین های بورژوازی امریکا و اروپا و طالبان و القاعده و دولت کرزای ذوب می شوند. زنانشان به جرم زن بودن هر روز صد، صد و گاهی بیشتر آماج رگبارهای ارتجاع هار دینی سرمایه قرار می گیرند. در پاکستان، افغانستان، ایران و خیلی جاهادی دیگر قربانیان بدون هیچ بهای دسیسه های بورژوازی هستد. نیروی کار شبه رایگانشان کوه سود سرمایه داران همه ممالک بالا را به اوج برده است. رودهای عظیم اضافه ارزش های حاصل کار کم بهایشان ساز و کار چالش بحران ها در آسیای میانه و بسیاری جاهای دیگر است. در هر کجای آبهای عالم که سفینه ای دستخوش طوفان می گردد شمار کارگران افغانی جان باخته در صدر آمارهاست. دولت هار بورژوازی ایران هزار، هزار آن ها را بدون درز هیچ خبر تسلیم جوخه اعدام می کند، دولت سرمایه داری افغانستان و ارتش ناتو تا چشم کار می کند از وجودشان به عنوان گوشت دم توپ جنگ های سرمایه سود می جوید. از زمین و آسمان سرمایه داری بر هستی اینان قهر می بارد. هیچ روزی نیست که جمعیت کثیری از آنان شکار ارتش سرمایه نگردند. آنچه چند روز پیش در مرزهای میان ایران و افغانستان روی داده است فقط صحنه ای از این قربان سازی هاست. ۳۵۰ کارگر که در زیر چتر حاکمیت بورژوازی افغان و امریکا و اروپا و دولت کرزای و قدرت مطاع ناتو هیچ دریچه ای به سوی هیچ شکل زنده ماندن در برابر خود نمی یافته اند مثل سایر همزنجیرانشان در چند دهه اخیر، راه جهنم سرمایه داری ایران را پیش می گیرند تا شاید از طریق فروش نیروی کار بی بهایشان به سرمایه داران ایرانی، در مرگبارترین شرائط کاری، لقمه نانی برای فرزندانشان جستجو کنند. این جمعیت ۳۵۰ نفری در مرزهای دو کشور مورد هجوم نیروهای نظامی جمهوری اسلامی قرار می گیرند. شمار زیادی از آنها در دم با گلوله های نظامیان مزدور دولت اسلامی کشته می شوند. بر اساس اخبار، ۱۵۰ نفر موفق به فرار و بازگشت به افغانستان می گردند. از میان این عده ۵۰ نفر در اثر اصابت گلوله، مجروح شده اند، از میزان وخامت حال آن ها اطلاعی در دست نیست اما یک چیز کاملاً روشن است. غالب اینها به جمع معلولان مادام العمر توحش بورژوازی خواهد پیوست. از سرنوشت مابقی هیچ گزارشی در هیچ رسانه ای در هیچ کجای دنیا درج نشده است. این رسم دولت اسلامی سرمایه داری ایران است که دستگیرشدگان کارگر افغانی را تا هر کجا که امکان دارد به شیوه های مختلف مورد انواع جوراجور بهره برداری های جنایتکارانه قرار دهد. در غیر این صورت آن ها را در سکوت محض تسلیم جوخه اعدام کند. قتل عام این کارگران توسط دولت هار اسلامی شاید مناسبت خاصی نیز دارا باشد!! در روزهای اخیر « کرزای» اعلام داشته است که ۱۰ پایگاه نظامی در ۱۰ شهر مهم افغانستان با هدف ماندگاری ارتش امریکا در اختیار این کشور قرار خواهد داد. سرمایه داران و دولت های آنها چه در جنگ های میان خود و چه در تسویه حساب های رقابتی خویش بر سر میزان سود و مالکیت و قدرت سرمایه، با بیشترین دست و دل بازی ها بیشترین شمار توده های کارگر را قربانی می سازند. چنین به نظر می رسد که جمهوری اسلامی نیز ملاط مناسب انتقاد خود از کرزای را جوی خون ناشی از قتل عام صدها کارگر نفرین شده افغانی دیده است!! یک سؤال مهم در این گذر این است که چه کسی فریادرس این کارگران و خانواده های آنها خواهد بود. بورژوازی با آن ها همان می کند که توضیح دادیم. آیا از میان میلیاردها همزنجیر آن ها در چهار گوشه این دنیا صدای اعتراضی بر خواهد خاست. در شرائط موجود بدبختانه هیچ معلوم نیست و هیچ نور امیدی بر هیچ کرانه ای ساطع نیست. اما ما از همه کارگران جهان می خواهیم که به جنایت کشتار همزنجیران افغانی خویش توسط دولت بورژوازی ایران و به موقعیت فاجعه بار زندگی چند ده میلیون نفوس طبقه کارگر افغانستان در چنگال قهر سرمایه داری این کشور و دولت امریکا و متحدانش اعتراض کنند.
فعالین جنبش لغو کار مزدی
مه ۲۰۱۳
