جنبش کارگری و راه کارهای پیش روی درمبارزه علیه سرمایه داری
مصاحبه نشریه«نگاه» با بهرام دزکی
۱- در آغاز، به طور مختصر بگویید موقعیت فعلی جنبش کارگری، در متن اقتصاد سرمایه داری و شرایط سیاسی و اجتماعی حاضر ایران، را چگونه ارزیابی میکنید؟ مهمترین نقاط ضعف و قوت این جنبش کدام اند؟
۲- در مبارزات کارگری دوره ی اخیر، به نمونه در مبارزه ی پُر دامنه ی کارگران «نیشکر هفت تپه»، ایجاد شورای کارگری مطرح شد. نظر شما در این باره چیست؟ اساسا درباره ی نوع تشکل کارگری و مهمترین خصایص آن چه فکر میکنید و تفاوت آن با دیگر انواع تشکلهای کارگری را چگونه می بینید؟
۳– برخی بر این نظرند، که شوراهای کارگری تشکلهای مربوط به دوران انقلابی هستند و در شرایط غیر آن، اتحادیه های کارگری برای سازمانیابی طبقه ی کارگر تشکل های مناسب تری میباشند. نظر شما چیست، آیا چنین تقسیمبندیی درست است؟
۴- در مورد تشکل های کارگری، یک مساله ی اصلی فقدان این تشکل ها- به ویژه در ابعاد سراسری- است. چرا، به رغم کثرت مبارزات کارگری در اقصا نقاط ایران، ما هنوز شاهد وجود این تشکل ها نیستیم؟ آیا فقط فاکتور سرکوب جمهوری اسلامی پاسخ این مساله است یا فاکتورهای دیگری هم در میان هستند؟ در مورد چگونگی و نحوه ی پاگیری چنین تشکل های چه فکر میکنید؟
۵- یک مساله ی مهم دیگر که در مبارزات کارگری اخیر به پیش صحنه ی جنبش کارگری رانده شده است، مساله ی تسخیر و اداره ی مراکز کار توسط کارگران است. در این باره گرایشات مختلف درون جنبش کارگری از کنترل کارگری، خودمدیریتی یا خودگردانی کارگری، تصرف شورایی مراکز کار و… صحبت میکنند. راه کار مورد نظر شما در این باره چیست و چه کارکردهای اساسی یی دارد؟
جهت مشاهده و دریافت پاسخ به پرسش های بالا روی لینک کلیک کنیدhttp://www.simayesocialism.com/wp-content/uploads/2019/06/negah33-11.pdf
