از جمله آموزش های احزاب اردوگاه شوروی سابق برای کارگران دنیا یکی هم تعیین رنگ سندیکاها بود : سندیکاهای سرخ، زرد و سیاه. هر چه سندیکا به اردوگاه سرمایه داری دولتی شوروی و قطب شرقی سرمایه نزدیک تر بود سرخ تر معرفی می شد و، برعکس، هر اندازه که در قطب رقیب منحل تر بود زردتر یا سیاه تر به حساب می آمد. خصلت گروه نخست به توده کارگران عضو آن ها این شانس را می داد که به سرمایه داران، انحصارات و کنسرن های غربی یا کلاً اجزای قطب غیرشرقی سرمایه فشار بیشتری وارد سازند، بی آن که از چهارچوب رفرمیسم خارج شوند. این خصلت با همه رنگ باختگی و فرسایش سال های پس از جنگ سرد بعضاً هنوزهم در جاهایی حفظ شده است. هنوز هم اتحادیه هایی وجود دارند که وقتی پای سرمایه داران طیف قطب غربی به میان آید چاشنی مجادلات رفرمیستی خود با صاحبان سرمایه را افزایش می دهند. این بخش از اتحادیه ها از یکسو راحت تر و سهل تر توده های کارگر را فریب می دهند و، از سوی دیگر، چند گامی هم با مبارزات کارگران همراهی نشان می دهند و صد البته که به هر حال هیچ بارقه ای از هیچ نوع رویکرد واقعی ضدسرمایه داری از وجودشان ساطع نمی شود.
اتحادیه برق کاران مکزیک ( SME ) از جمله بقایای متلاشی و مضمحل همین اتحادیه ها است. ۵ ماه پیش زمانی که دولت مکزیک هنگام تازش موج بحران، کارخانه عظیم برق Luz y Fuerza را تعطیل و ۴۴۰۰۰ کارگر این شرکت را بیکار کرد، آتش خشم توده های کارگر اخراجی از همه سو شعله ور شد. کارگران تصمیم به مقاومت گرفتند و از همه همزنجیران کمک خواستند. صدها هزار کارگر مبارز خیابان های شهر مکزیکو را به تصرف خویش درآوردند و خروش رعدآسای اعتراض خود را بر سقف آسمان سرمایه کوبیدند. دولت سرمایه داری هر چه از پلیس و نیروی سرکوب داشت برای تارومارکردن مبارزه کارگران وارد میدان کرد. جنگ مغلوبه شد و در آن روز اتحادیه ( SME ) هم با ژست مبارزه جویی زیادی وارد میدان گردید. متولیان اتحادیه با صدایی عاریتی و الفاظی کاریکاتوری فریاد زدند که با تمامی توان خویش در مقابل اراده دولت خواهند ایستاد و خیال تعطیل کارخانه را از سر دولتمران خارج خواهند ساخت. اکنون ۵ ماه از آن تاریخ می گذرد و اتحادیه برق کاران در کارنامه خود جز سازش و مماشات با سرمایه و دولت سرمایه داری هیچ چیز برای عرضه در جیب ندارد. اتحادیه در طول این مدت بدون کم و کاست همان راهی را رفت که رفرمیسم اتحادیه ای تاریخاً و در همه جای جهان رفته است : رجوع به قانون سرمایه و بی اعتنایی به مبارزه طبقاتی کارگران، جلوگیری از اعمال قدرت متحد کارگران علیه سرمایه و درنهایت دادن فرصت کافی به دولت و سرمایه داران که هر بلایی را می خواهند بر سر کارگران بیاورند. اتحادیه مسیر اعتراض کارگران را به درون دالان های تاریک بیدادگاه های سرمایه حفاری کرد و از کارگران خواست تا منتظر صدور حکم قاضیان نظام بردگی مزدی علیه این نظام و به سود کارگران باشند. بخش دیگری از تلاش رؤسای اتحادیه این بود که همچون همه کاهنان قبیله خود بساط دخیل در آستان سازمان جهانی کار پهن کند و طومار انتظار و امید ده ها هزار کارگر مبارز برق را بر دیوار کعبه تزویر و دروغ و تحمیق و تخدیر سرمایه آویزان سازد. اتحادیه در هیچ کجا دست به کار تلاش برای همبستگی کارگران مراکز کار در نقاط مختلف کشور با کارگران Luz y Fuerza و به وجود آوردن امکان اعمال قدرت متحد و سازمان یافته آنان علیه سرمایه نشد، چیزی که البته در ظرفیت هیچ اتحادیه ای از جمله SME نبوده و نیست. ۴۴۰۰۰ کارگر برق مکزیک اکنون هر نوع افق پیروزی را در برابر خود کور می بینند. آنان که هنگام تعطیل کارخانه دست در دست صدها هزار توده همزنجیر می توانستند کوه عظیم قدرت طبقاتی خود را بر سر سرمایه و دولت سرمایه داری خراب کنند اینک به یمن سازشکاری های SME – اتحادیه ای که کارگران روزی چشم توهم به سرخ بودنش دوخته بودند- به ورطه فروماندگی و سردرگمی سقوط کرده اند. با این همه، درهای مبارزه هنوز بر روی کارگران باز است. «چهار تکبیر» بسیار جدی به هر نوع امید به رفرمیسم اتحادیه ای، رفتن به سراغ همزنجیران خود در سراسر مکزیکو و مکزیک، افراشتن پرچم مطالبات ضدسرمایه داری، سازمان دادن قدرت طبقاتی خود و تدارک اعمال این قدرت بر سرمایه تنها راهی است که کارگران باید و می توانند پیش گیرند.
منبع: کمیته هماهنگی برای ایجاد تشکل کارگری
فوریه ۲۰۱۰
