/

شعر «مُنا»

کارگری از بیعدالتی

می نالید

چشمی دریا

می گریست

و دریایی خشک

می شد

*****

موشکی رونمایی

می شد

موئی در باد

می رقصید

و مردی

رو سفید از غیرت

پای می کوبید

*****

مردان و زنانی

مامور و مخمور

قانون مرگ می نوشتند

و قانون

موشک ناموس را

هوا می کرد

*****

سود سرمایه

بر کارگر می خندید

و برج ها و قصرها

گواه عدالت

*****

و دو کودک

منا با رومینا

دست در دست

پرواز می کردند

در باد

با موسیقی ی

عدالت اسلامی

فریده ثابتی

۲۰ بهمن۱۴۰۰/۲۰۲۲