در مقاله ی طرح مارشال اتحادیه اروپا برای آفریقا، سیاست های اروپا برای بازکردن بازار آفریقا به عنوان راه حلی برای سرریز انباشت سرمایه در اروپا و جلوگیری از سیل مهاجرین مورد بحث قرار گرفت. اول دسامبر در یک جلسه سخنرانی شرکت کردم. سخنران ماتیاس مونروی( Mathias Monroy) بحثی را مطرح کرد که در حقیقت تکمیل کننده و دنباله ی بحث طرح مارشال بود. خلاصه ای از بحث او را که یاداشت برداشته ام بعنوان تکمله ارائه می دهم که به مقاله اضافه خواهد شد.
سیل مهاجرین آفریقایی به اروپا، که پاسخ غیرمستقیم توده های سرکوب شده، به بردگی برده شده و غارت شده ی آفریقا به استعمار قدیم و جدید و نابودی تولیدات داخلی آن ها و جایگزینی شان با واردات و بیکاری توده ای است، اروپا را برای سد کردن راه به تکاپو واداشته است. طرح مارشال اروپا چنان که آمد این منظور را هم در مد نظرداشت اما کافی نبود. اتحادیه اروپا سیاست حفاظت از مرزها را در رابطه با هجوم مهاجرین به اروپا مطرح کرد. در این رابطه پارلمان اروپا قوانین لازم را تصویب می کند. اتحادیه وظیفه اش را در رابطه با نیروهای محافظ، بازگردان مهاجرین به مبدا، مبادله ی اطلاعات، تجزیه و تحلیل خطرات ممکن و احتمالی، گذاشتن دوره های آموزشی برای نیروها و تحقیقات انجام می دهد.
قرار است از سال ۲۰۲۷ نیروهای مرزی بین کشورهای اتحادیه اروپا از ۱۵۰۰ نفر فعلی به ۱۰.۰۰۰ نفر برسد. مبلغ ۹.۵ میلیارد بودجه برای این طرح تعین شده است. از این مقدار مبلغ ۳.۵ میلیارد برای نیروهای محافظ مرزی؛ ۲.۲ میلیارد برای هواپیما و کشتی و وسایل جاده ای مورد نیاز برای کنترل مهاجرین است. فعلا تمرکز آن ها روی خط بالکان یعنی یونان، بلغارستان، رومانی و کرواتی قرار دارد.
موافقتنامه هایی بین آن ها انجام یافته است یا خواهد یافت. اولین موافقتنامه با آلبانی در ماه مه ۲۰۱۹ منعقد شد. موافقتنامه بعدی با مونتنگرو، صربستان و مسدونیا خواهد بود. عملیاتی در رابطه با کنترل انجام یافته یا خواهد یافت. یکی از آن ها عملیات تمیس فرونتکس است. این عملیات دریایی اتحادیه اروپا برای غلبه بر بحران پناه جویان و مهاجران در آفریقا است که می خواهند برای نجات زندگی شان از فقر، حوادث طبیعی و ناامنی به اروپا بیایند. این عملیات در کنار کنترل مرزها و مبارزه با قاچاق کالا ، مواد مخدر، تجارت انسان یا تجارت سکس، به نجات مسافران کشتی هایی که دچار حادثه دریایی شده اند نیز می پردازند. این وظیفه به ویژه بعد از حادثه دلخراش غرق شدن پناهجویان کشتی در بحیره در دستور کار قرار گرفته است.
عملیات تریتون و پوسیدام بخش مرکزی و شرقی مدیترانه را تحت پوشش دارد. با تریتون به ایتالیا برای کنترل و مراقبت از مرزها و هم چنین حمایت از نیروهای نجات بین ایتالیا و مالتا در محدوده ی ۱۳۸ مایل دریایی و کنترل بخش جنوبی سیسیل کمک می کند. این عملیات ۵۲۳ کارمند، ۹ کشتی، سه هواپیما و دو هلی کوپتر دارند.
عملیات پوسیدام به یونان برای مراقبت از مرزها و رجیستری و ثبت نام پناه جویان یا افراد نجات داده شده کمک تکنیکی می دهد. این بخش مهمی از عملیات اتحادیه اروپا برای کنترل مهاجرین و پناه جویان است که مرز بین یونان و ترکیه و هم چنین جزایر یونان را پوشش می دهد. این عملیات دارای ۶۶۷ کارمند، ۱۹ کشتی، یک هواپیما و دو هلی کوپتر است.
عملیات بخش غربی مدیترانه، منطقه ی بین مراکش و اسپانیا را شامل است که مالتا نیز در این محدوده قرار دارد. این عملیات با نام هرا، ایندالو و مینروا، به اسپانیا برای مراقبت از مرزها برای جلوگیری از ورود پناه جویان و عملیات نجات غرق شده گان کمک می کند. این عملیات دارای ۱۰۵ کارمند، سه کشتی و دو هواپیماست. در این عملیات نیروهای مشغول به فعالیت و اسلحه توسط اعضای اتحادیه اروپا از جمله آلمان تامین می شود. از سال ۲۰۱۵ نیروهایی را در ساحل لیبی برای جلوگیری از ورود پناهجویان آفریقایی و نجات غریق آماده کرده اند. برای این نیروها دوره های آموزشی ترتیب یافته و اسلحه لازم نیز برای شان فراهم می شود تا امر متوقف کردن پناهجویان توسط خود آفریقایی ها انجام شود و آن ها در مقابل هم قرار بگیرند. برای پناهجویان در لیبی اردوگاه هایی ساخته شده که وضع اسفناکی دارند. پناه جویان در این اردوگاه ها نگهداری می شوند تا به کشور مطبوعه بازگردانده شوند. مقرراتی را نیز برای نجات غرق شده ها در نظر گرفته اند و براساس آن به کشتی های خصوصی یا نیروهای کمکی مستقل اجازه ی نجات داده نمی شود به همین سبب بسیاری از غرق شده ها جان خود را از دست داده اند. حتی در مواردی کاپیتان کشتی های کمکی مستقل را به دادگاه کشانده اند در حالی که طبق قوانین دریا نوردی کاپیتان کشتی ها وظیفه دارند انسان هایی را که در اثر حادثه دریایی در حال غرق شدن هستند نجات دهند و به بندری امن در کشورشان برسانند اما این امر برای فراریان طبق کنوانسیون ژنو ممنوع است و حق برگرداندن آن ها وجود ندارد به همین سبب این کاپیتان ها می گویند ما نجات یافتگان را به یک بندر اروپایی می رسانیم نه کشور خودشان که برای شان خطرناک است. در حالی که کشتی ها و هواپیماها نجات عملیات، نجات یافتگان را به لیبی می برند تا به کشورشان برگردانده شوند. به طور مثال در نوامبر ۲۰۱۷ نیروهای نجات لیبی با کشتی ها کمکی درگیر شدند و مانع عملیات آن ها گردیدند به نحوی که در این فاصله ۲۰ نفر از افراد غرق شده محتاج به کمک جانشان را از دست دادند. یا یک کشتی در غرب آفریقا که ۱۵۰ مسافر داشت و آسیب دیده بود ۵۸ مسافر به همین دلیل غرق شدند یا کشتی دیگری در بحیره مدیترانه از ۱۰۰ سرنشین آن تنها ۱۴ نفر نجات یافتند و تصاویر منتشر شده از جسدهای آن ها بسیار خبرساز شد. مدتی است که مالتا اعلام کرده جلوی قایق پاهجویان را نمی گیرد و آن ها را به کشور خود هم راه نمی دهد بلکه اجازه می دهد رد شوند و به طرف اروپا بروند و با عملیات همکاری نمی کند.
فریده ثابتی
۰۹.۱۲.۲۰۱۹
